Als er één belangrijk element is dat ACIM onderscheidt van alle andere spirituele leren is dat de wereld niet bestaat. Het universum bestaat niet, de Aarde bestaat niet, de mens bestaat niet, het lichaam bestaat niet.
Er is geen wereld, alleen God bestaat.
Dat maakt dat alles wat het lichaam ervaart niet echt is. Zowel de goede als de slechte dingen. Zowel de leuke mensen als de vervelende mensen. Zowel de andere als jijzelf.
Het moet allemaal vergeven worden om zo het ego ongedaan te maken en weer naar Huis te keren, een Huis dat we nooit verlaten hebben maar waarvan we denken dat we dat wel deden.
De wereld is een projectie van onze illusoire onbewuste schuld en zal verdwijnen wanneer we hem vergeven hebben omdat we beseffen dat het niet echt is. Er is nooit iets gebeurd en wat een andere je aandoet, of wat jij jezelf aandoet, heeft slechts één doel: vergeving. Niet vergeven wat er gebeurd is, want er is niks gebeurd. Jezelf (of de andere) vergeven dat je de wereld echt nam en opnieuw de afscheiding van God echt maakte.
Iedere keer dat je reageert op de wereld maak je het echt. Zo bevestig je iedere keer weer in je geest de afscheiding van God die nooit heeft plaatsgevonden. Vandaar dat Jezus altijd lachte en geen pijn leed want hij had door dat de wereld niet echt was.
Alles wat ik heb is God zei Jezus. En daarmee had hij alles. Choose second place to gain the first zegt ACIM.
Wie de wereld opgeeft voor God, geeft niks op voor alles. Dat lijkt in de ogen van het ego omgekeerd, maar wie de waanzin van deze wereld doorheeft begrijpt het.
Het enige verschil tussen Jezus en ons is tijd. Ook wij zullen weldra terug bij de Bron zijn in Eenheid zolang we tijd gebruiken waar ie voor bestaat: vergeving. Al de rest is tijdverspilling.
Foto (c) Greg Rosenke